Het jaar dat ik 25 werd
Uitgeblust lig ik op de bank.
Vanochtend werd ik wakker alsof ik een nacht had doorgehaald, maar dan zonder de leuke of gênante herinneringen. Na een warme douche en stevig ontbijt moet ik toch beslissen om mij ziek te melden op het werk. Een keuze voor mijn gezondheid en tegelijk een keuze die, ook al ben ik overtallig, knaagt aan mijn schuldgevoel. Maar dat laten we even voor wat het is.
Enfin, In plaats van naar werk te gaan neem ik, zodra ik mezelf wat heb opgelapt, de bus naar het Amsterdamse bos. Ik wandel een uur door de natuur. Tijdens het wandelen schieten mijn gedachten alle kanten op. Had ik niet gewoon naar werk moeten gaan? Neem ik het re-integreren wel serieus? Ben ik wel een doorzetter? Zo kom ik er toch nog nooit? Wacht, waar ben ik mee bezig? Ik mag mild zijn voor mezelf, ik mag de tijd nemen. Denk aan alles wat je hebt geleerd.
Weet je, stop gewoon met denken, laat het los. Maar wat laat ik precies dan los? Het is oké, terug naar je adem. Voel je voeten in je schoenen de grond aanraken, hoor de vogels fluiten, het klotsen van het water, zucht. Een paar minuten is het even oké; ik kijk om mij heen en voel de rust. Is die mindfulness-training toch nog ergens goed voor geweest. Waarna ik na 5 minuten weer van vooraf aan begin….
Toch voel ik mij ergens bevrijd. Bevrijd van het verzet en de weerstand die ik lange tijd heb gevoeld rondom mijn herstelproces. En niet alleen omdat ik de juiste therapie, training, retraite, podcast, inspirerende spreker of goeroe gevonden heb. Tuurlijk heeft alles wat ik heb gedaan, en geloof me dat is behoorlijk wat, een bijdrage geleverd. Maar de bevrijding kwam meer voort uit een groot gevoel van vertrouwen.
Het is goed zoals het is.
Ook al ben ik fysiek nog niet geheel hersteld, ik werk nog niet volle dagen. Financieel een wrak, geen relatie, geen kinderen en ik ben inmiddels 31. Wat blijkbaar iets moet zeggen. Maar dat boeit mij even helemaal niets, op dit moment dan.
Lopend door het bos, met alles wat door me hoofd schiet, haal ik mijn schouders op. Er zal altijd wat zijn, ik doe wat ik kan en ik merk het wel. Vertrouwen!
Dit klinkt nu wel heel gemakkelijk. Haal gewoon je schouders op en heb vertrouwen. Theoretisch gezien is het misschien ook zo, praktisch gezien kostte het me 6 jaar en still counting. Maar voordat ik hier verder op inga, laat ik bij het begin beginnen.
In de serie ‘Het jaar dat ik 25 werd’ neem ik je mee terug naar het jaar na mijn ongeluk.
Contact
Mijn verhaal gaat pas leven doordat jij het gelezen hebt. Allereerst dank daarvoor. Ik hoop dat het je wat steun en erkenning heeft gebracht. Zijn er vragen ontstaan, ben je ergens nieuwsgierig naar of heb ik iets geraakt? Neem dan vooral contact met mij op!