Augustus 2015
“Dit klinkt als een hersenschudding, doe maar even rustig aan”. Ik hoor het advies van de huisarts aan. Vanmiddag stond ik nog met een dienblad op het zonnige terras in Amsterdam west. Het is twee dagen na mijn val en ik voel mij nog wat beduusd, maar ik wil mij niet laten kennen. Met koppijn, trillende handjes en samengeknepen oogjes bracht ik de koude biertjes naar genietende mensen. Het contrast maakte me misselijk. Toen ik weer bijna met een vol dienblad tegen de vlakte ging ,dacht ik dat het toch wel verstandig was om naar de huisarts te gaan. Hier zit ik nu, als 24-jarige jonge meid, die het advies krijgt om even rustig aan te doen. In de tram terug naar huis vraag ik mij af wat dat precies inhoudt. Een vloed van angst gaat door mijn lichaam. Het lukt me niet om te bedenken of te voelen wat mijn lijf nu nodig heeft. Het enige wat ik mij realiseer is wat ik aankomende tijd moet afzeggen en allemaal ga missen.
Het advies van de huisarts resulteert dan ook in het volgende. Ik lig in bed, doe rustig aan, slaap, wandel wat en houd me koest. Na een paar dagen voel ik onrust en begin ik toch weer rustig aan met werken, rustig aan met vrienden afspreken op een terras, rustig aan filmpjes kijken voor het slapen gaan, rustig aan op date en vooral rustig aan genieten van de gayparade in Amsterdam. Het verloopt allemaal minder soepel en ik moet hard werken om mijn focus erbij te houden. Ik voel me duizelig, heb hoofdpijn, ben misselijk, enorm vermoeid, daarnaast zie ik anders en slaap ik slecht. Het voelt alsof de wereld om me heen in een hogere versnelling staat en ik er van een afstandje naar kijk. Maar ik ontken de ernst, het zal er allemaal wel een beetje bij horen. De huisarts had immers gezegd: doe even rustig aan. Bizar wat mijn lichaam toch nog aan kan als ik in verzet blijf.
Het lukt mij om dit een maand vol te houden. Wat maar weer bewijst hoe sterk mijn wil is. Ergens voel ik mij zelfs een beetje trots. Het advies doe maar even rustig aan heeft een andere betekenis gekregen. Geef niet op, laat je niet kennen en pak maar door!