Als ik een dier zou zijn

Misschien moet je hiervoor een millennial zijn en is het hoogstwaarschijnlijk nu allemaal digitaal, maar kan je je nog die vriendschapsboekjes herinneren?  Naast het feit dat mijn pagina’s altijd leken op een geslaagd carnavalsfeest, moest ik ook denken aan alle vragen die je moest beantwoorden. En met name één vraag, namelijk ‘Als je een dier was, welk dier zou jij dan zijn?’ Een vraag die ik niet alleen in elk vriendenboekje moest beantwoorden, maar ook regelmatig de revue passeerde tijdens serieuze gesprekken op de speelplaats. Het viel mij altijd op dat een paar dieren toch het populairst waren, met name de dolfijn stond vaak op nummer één. Wat zou het met zijn imago hebben gedaan als we toen wisten waartoe dit dier in staat is. Enfin, doet er niet toe. Zo lopend langs het water van de oeverlanden schieten deze gedachten door mijn hoofd. Ik passeer een groep ganzen die rustig tussen de eenden aan het eten zijn. Als er plots één gans opkijkt van zijn maaltijd kruisen onze ogen elkaar. Wat ik mij niet meer kan herinneren welk antwoord ik vroeger gaf, weet ik het nu zeker.

Wat maakt dat deze vraag zo populair was toentertijd? Als ik mijzelf nu deze vraag stel ontstaat er een soort ruimte. Ik maak mij even los van mijn gedachten en probeer met mijn hele lichaam te ervaren binnen welk dierenlijf ik mij het meest thuis zou voelen. Als ik de vraag stel aan de mensen om mij heen krijg ik antwoorden als: een vogel, omdat ik dan vrij ben om te gaan waar ik wil. Of een hond, dan leef ik helemaal in het moment en hou ik mij alleen bezig met poepen, plassen, wippen, eten en geknuffeld worden. Vrij zijn, in het moment leven, je bezighouden met basale dingen. Interessant! Haalt deze vraag dat omhoog wat je echt belangrijk vindt in het leven? Waren we als kinderen met deze onschuldige vraag eigenlijk al met elkaar aan het filosoferen over persoonlijke waarden?

Daar sta ik dan, oog in oog met die gans. Hij blijft me aankijken en lijkt niet onder de indruk. Terwijl hij langzaam zijn maaltijd aan het herkauwen is, kan ik het niet laten te denken dat we daar even een momentje hebben met elkaar. Een moment waarin ik mij inbeeld om die gans te zijn. Daar te staan met elkaar, te eten, rusten, helemaal zijn in dat moment. Niet denkend aan de strijd van gister met een medegans, een verkeerd gemikte drol, of de zorgen dat ze morgen weer ergens anders een vers gazonnetje moeten vinden om zich vol te eten.

Wat een vraag uit je kindertijd wel niet omhoog kan halen. Ik ben benieuwd of dit nog steeds het speelplein overgaat en welk dier nu het populairst is. Waarin ik zelf echt een hondenmens ben, weet ik wat mijn antwoord is: was ik maar een gans!