December 2015
‘Langzaam ontwaak ik uit een diepe coma. Voordat ik nog beweeg en mijn ogen open moet ik even acclimatiseren. Al snel komen er wat vage herinneringen naar boven. Herinneringen van een mooie avond. Ik zie flitsen voorbijkomen waar ik dansend op de bar sta, als een puber sta te zoenen en heel veel geknuffel met mijn vriendinnen. Ik voel kriebels van geluk vanuit mijn buik door mijn lijf omhoogkomen. Bij het openen van mijn ogen interpreteert mijn lichaam deze kriebels al snel als iets anders. Ik draai me langzaam om en concludeer dat dit een heftige ochtend gaat worden.’
Nooit gedacht dat ik naar dit moment heimwee zou hebben. Heimwee naar een kater van een jaar geleden. Eigenlijk meer heimwee naar een manier van het leven ervaren. Wat zou ik graag teruggaan in de tijd en tegen mezelf zeggen hoe erg ik wel niet moet genieten van die kater. Waar die kater voor staat. Namelijk vrijheid. De vrijheid om te bewegen en gaan en staan waar je maar wilt. Een mate van zorgeloosheid en onbegrensd het leven leiden.
Een leven, waarin mijn hoofd nog allerlei plannen maakt en ambities najaagt, maar mijn lichaam roept mij steeds tot halt. Ik merk hoe verslaafd ik eraan ben en wat een uitdaging het is om over te geven aan de tijd die nodig is voor herstel. Maar hoe doe je dit als je dit niet wilt, dit niet durft?
Een moment dat dit wel lukt is tijdens de yin-yogales op de Nieuwe Yogaschool. Ik waan me dan weer even een doorsnee millennia die met een koffie to go en hippe yoga broek tussen alle bedrijvigheid even tot zichzelf gaat komen. Zodra ik daar naar binnen loop voelt het alsof ik even op verlof ben van het strijdveld. Ook de dagelijkse meditatie helpt mij uit een gevecht te komen met de hoofdpijn en overprikkeling. Soms opent er tijdens deze momenten zelfs een baken van rust in mij. Waarin ik met een glimlach vanaf de Nieuwe Yogaschool door de Jordaan terug naar huis loop. Mijn kater vervangen door een cafeïnevrije latte met havermelk.
Nu word ik wakker en zijn we dikke 4 maanden verder na mijn val. Volgens specialisten zou ik nu toch we geheel hersteld moeten zijn. Want voor het herstel na een hersenschudding staat tussen de 3 weken en 3 maanden. Iets waarin ik mezelf uiteraard enorm heb vastgebeten. Wat is er nu dan aan de hand? Heb ik iets verkeerd gedaan, waardoor mijn brein beschadigd is? En wat kan mij nu helpen? Waar ik vorig jaar een vlaag van geluk door mijn lichaam heen voelde gaan, merk ik nu dat de moed mij in de schoenen zinkt. En zodra ik mij omdraai en mijn ogen open voel ik een wanhoop kater opkomen.