November 2015
Als een wandelend dartbord loop ik rond, waarbij het bullseye niet moeilijk te raken is. Mijn filter is met de val gebroken en ik merk steeds meer moeite te hebben met het zien van de goede intenties bij de mensen om mij heen.
‘Wat heerlijk zeg, even niet hoeven te werken. Ik zou gewoon genieten van deze tijd voor jezelf, maak er het beste van’.
Wat? Sorry? Ik kijk haar aan, wat verbaasd en ik moet even nadenken over hoe ik hierop ga reageren. Wat denk je wel niet dat ik doe overdag? Dat ik voor de lol vrij heb genomen om even te genieten van alles wat Amsterdam mij te bieden heeft? Voor het geval dat het je nog niet duidelijk was: deze vrije tijd spendeer ik alleen thuis, in een zo rustig mogelijke en stille omgeving, waarin fysiek ongemak orde van de dag is en waar ik sommige dagen niet eens buiten kom. En als ik al iets onderneem heb ik een week nodig om te herstellen. Natuurlijk, helaas, zei ik dit niet hardop maar slikte de woorden kots in.
Ik ben iemand die gelooft in de goede intenties van mensen. Het is fijn als iemand interesse toont en vraagt hoe het gaat. En hoe dit zich ook vertaalt, het komt altijd uit een goed hart. Ik voel mij dankbaar voor de lieve vriendinnen om mij heen die zo hun best doen er voor mij te zijn. Toch is het zonder mijn hoofd in het gips en met een lach op mijn gezicht geplakt, voor de omgeving moeilijk te begrijpen. Het echt kunnen begrijpen kan natuurlijk ook niet. Maar te horen krijgen dat de ander ook vaker moe is, hoofdpijn heeft of komt met allemaal ongevraagde adviezen, zegt mij dat we het toch wel erg moeilijk vinden om gewoon te luisteren. Wat is het toch dat we het zo moeilijk vinden om iemand anders in moeilijkheden te zien? Tuurlijk raakt het mij ook als een vriendin of familielid door een moeilijke fase heen gaat. Maar ik voel ook een soort ongeduld, alsof mijn verhaal iets raakt bij de ander. Wordt iemand ongemakkelijk door het gevoel machteloos te zijn? Of is het zo moeilijk te omarmen dat pijn en leed ook bij het leven horen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het in verbinding staan met de ander, het sociale contact, waar ik altijd zoveel uit haalde, mij een stuk moeilijker afgaat.
Alsof die filter staat voor mijzelf en door de val een plotselinge update nodig heeft, zonder dat deze nieuwe versie al paraat stond. In plaats van de focus te brengen op mijn herprogrammering, kijk ik elke dag naar mijn grote linker teen. Sorry? Ja echt. Met de val is er namelijk een grote bloeduitstorting ontstaan en heeft er zich een donker rood/blauwe kleur onder de nagel gevormd. Elke dag kijk ik naar die teen. In gedachte heb ik het besluit genomen dat als die teen geheeld is, ik dat ook ben en alles weer goed is. Alsof die teen staat voor de mijn hersteltijd. Ik weet het, het is wat vreemd, maar ik denk dat dit een wanhopige poging is om van iets ontastbaars, iets zichtbaars te maken.
Dus als mijn dartbord weer vol zit met pijltjes en mijn hart overweldigd is van frustraties en machteloosheid, dan verleg ik mijn focus naar die teen. Zo verschuif ik mijn blik naar het hier en nu en vallen alle intenties even weg.