Oktober 2015
Nog nooit heb ik Russisch roulette gespeeld, maar ik kan me er nu iets bij voorstellen. Elke dag draait opnieuw het rad, niet wetende of ik wakker word met een kogel door mijn brein of een losse flodder. Dit geldt zowel voor mijn fysieke gestel als emotionele toestand.
Na alle boosheid en somberheid ben ik toe aan een positieve stap vooruit. Terug naar mijn eigen huis, thuis in de Jordaan. Kan je vals spelen bij roulette? Ik weet het niet. Ergens vraag ik mij af of ik daadwerkelijk klaar ben voor deze stap. Mijn herstel gaat langzaam, op dagelijkse basis heb ik nog steeds last van hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid. Daarnaast kan ik weinig prikkels hebben en ben ik emotioneel instabiel. Maar mijn wil is sterk en verlangt naar het normale leven. Ach ja, We komen er vanzelf wel achter. Voor nu voelt het, een soort van, goed. En belangrijker, het geeft me wat autonomie terug.
Terug thuis, uit mijn eigen bubbel, realiseer ik mij nog meer hoe de tijd heeft stil gestaan. Huisgenoten en vrienden racen vol energie door het leven. Ik kijk er met een afstand naar en voel verbazing. Het is pas drie maanden geleden en toch kan ik me niet meer indenken met welk gemak ik voorheen aan alles meedeed. Bizar hoe snel je realiteit kan veranderen naar nog net geen geraniums op mijn vensterbank en mijn kunstgebit in een bakje met water. Ik ben verdorie bijna 25, kom op!
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Van verbazing, boosheid en frustratie ratelt het roulettebord door naar een oude vertrouwde van mij. Namelijk ‘heel hard mijn best doen’ ,daar ben ik namelijk de beste in. Ik probeer wat oude routines op te pakken. Een Koffietje drinken met een vriendin, mijn verjaardag vieren met een drankje, muziek luisteren en een danslesje. Met de nodige paracetamol en mijn sterke wil gaat het mij aardig goed af. Hoe ik mij erna voel en de tijd die nodig is om te herstellen, laten we even in het midden. Of ik er echt van kan genieten en het een goed gevoel geeft en helpend is voor mijn herstel, zijn vragen die ik liever negeer.
Ten slotte komt het rad altijd tot stilstand bij een intense vermoeidheid, gepaard met veel fysiek ongemak. Dit zorgt ervoor dat ik uitgeblust op bed plof. De zon schijnt door mijn raam naar binnen. De gordijnen gaan dicht, ik sluit mijn ogen en ben genoodzaakt alles even te laten voor wat het is. Voor de aankomende dagen ben ik uitgespeeld.