Juli 2015
‘Zo, moet je kijken, daar gaat iemand echt hard op zijn bek. Oh Shit, dat is Suus’.
Twee vrienden stonden op een afstand wat wazig te kijken naar de trap richting de rokersruimte van de club, waar ik vervolgens als pudding met twee koprollen beneden aankwam. Het enige wat ik mij herinner is dat ik na de val opstond en met wijde armen steun zocht bij een vriendin. Van een afstand moet het er heel sprookjesachtig hebben uitgezien. Na de omhelzing viel ik in haar armen flauw.
Als een echte prinses liet ik mij gaan en vertrouwde ik geheel op mijn prins. Na de tweede keer flauwvallen werd mijn prins afgelost door de uitsmijter en werd ik vervolgens door hem naar buiten gedragen. Met grote bambi-ogen zat ik op een stoepje bij te komen, lurkend aan een AA-tje. Wellicht een doorsnee stapavond voor menig student, maar voor mij een primeur. Het zal de schrik en de schaamte wel zijn geweest, maar ik kreeg enorm de slappe lach. Het zal allemaal wel meevallen!
Het was 2015. Ik was net een jaar afgestudeerd en stortte mij op werk. Vanwege de zomervakantie besloot ik een extra baan te nemen om de zomer te overbruggen. Ik startte in de bediening in een warm, gezellig café in Amsterdam West. Een nieuwe uitdaging met een, iets te, gezellig team. Het cliché ‘work hard, play hard’ werd goed nageleefd. Zo vrij als een vogel en het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Ik woonde op dat moment in hartje Jordaan, genoot van de zomer in het centrum en het nachtleven om de hoek. Niks was te veel, het kon allemaal. Het kinderboek ‘Rupsje nooit genoeg’ sprak mij als kind niet voor niets zo aan. Als rupsje stortte ik mij niet alleen op het nachtleven. Ik sportte, had een bruisend sociaal leven en grootste plannen. Naast dat ik samen met een vriendin ons eerste open podiumevent aan het organiseren was, was ik ook op een missie. Het stagetraject dat ik gelopen had in Kaapstad was afgeschaft. Ik zag het als mijn taak om dit te veranderen en had zowaar een afspraak met de decaan geregeld. Kortom, ik zat boordevol energie, ideeën en had zin in de toekomst.
Een goede nacht doorhalen met vrienden gaat toch altijd gepaard met wat blauwe plekken en gênante momenten. Ze horen erbij, brengen mooie herinneringen en gek genoeg brengt het ons ook dichter tot elkaar. Want wij hebben iets meegemaakt. Op de ochtend na mijn val werd ik wakker met ietsje meer dan de gebruikelijke schaamte en blauwe plekken. De realiteit flitste door mij heen en het voelde alles behalve een sprookje.