Reuzenrad

Ik zie mezelf zitten in een reuzenrad. Dat klinkt misschien als een fijne gedachte, maar voor mij is dat absoluut geen kermis. Op de een of andere manier heb ik die rond draaiende wielen tussen twee stokken nooit vertrouwd. Enfin, het feit dat deze attractie geen lengte eisen stelt maakt dat ik geen nee kan zeggen. Daar gaan we!

Het begint al bij het feit dat je moet instappen, terwijl het rad blijft bewegen. Daarnaast word je nergens aan vastgemaakt. Dat betekent dat je hangend aan de rails mee omhoog wordt gesleurd als je voorganger niet snel genoeg gaat. En geloof mij, dat is alles behalve een scene uit de ‘notebook’. Waarbij de jongen het meisje imponeert door aan het reuzenrad te gaan hangen en haar zo uitdaagt om met hem uit te gaan. De meesten vinden dit onwijs romantisch, maar mocht je mij uit willen vragen, doe dat dan gewoon als we veilig met beide benen op de grond staan.

Terug in het bakje, dat overigens bij elk klein opkomend briesje begint te tollen. En of dat nog niet genoeg is, kan je in sommige varianten van het reuzenrad ook nog om je eigen as heen draaien. Zie je jezelf al zitten? Zonder anker, langzaam omhoog, de grond verdwijnt onder je voeten en je handen beginnen steeds meer te zweten. Tijdens de eerste helft voelt het altijd alsof ik even mijn lichaam verlaat, alsof ik mij geheel moet overgeven aan het lot van het rad. Terwijl alle rampscenario’s door mijn hoofd schieten, visualiseer ik in dat ik met secondenlijm vastgeplakt zit op het stoeltje. Van binnen houd ik mijn adem in en zet mij schrap. Van buiten kijk ik cool naar mijn ‘lotgenoten’ en pers er een verkrampt ‘niks aan de hand’ lachje uit. Zodra de spanning is opgebouwd zijn we inmiddels al aangekomen bij het hoogste punt. Het moment waarbij er van alles door mij heen gaat. Het gevoel van halverwege zijn, dus bijna weer terug naar beneden. Ietwat opgelucht open ik mijn ogen en kijk om mij heen. Verstijfd op mijn plek struin in met mijn ogen over het prachtige uitzicht. Met mijn focus op het panorama begin ik zowaar wat te ontspannen, voel ik het vertrouwen groeien en geniet ik van het briesje door mijn haren. Zodra mijn blik weer naar beneden gaat verstijf ik meteen weer. Bewust van waar ik zit voel ik mij kwetsbaar, blootgesteld aan de weidsheid van de omgeving, de kracht van het rad. Op de een of andere manier heb ik ook altijd het gevoel dat het rad hier net ietsje langer blijft hangen dan op andere plekken. Alsof het geniet van mijn ambivalente hysterie. Op het moment dat het rad weer in beweging komt en zijn ronde afmaakt naar beneden, voel ik naast opluchting ook trots. Ik heb het toch maar weer gedaan, ik heb het overleefd en zelfs even genoten van het prachtige uitzicht. Ondanks de angst heb ik mijzelf deze ervaring gegeven. En elke keer als ik het bakje vol trots en zelfvertrouwen uitstap, neem ik mezelf voor dat dit zeker niet mijn laatste rit zal zijn.

Het voelt als een metafoor voor het leven. Waarin ik elke keer dat rad in moet stappen om te blijven groeien. Waarin alles nooit af is maar als een cirkel terug zal komen. Alleen de volgende keer dat ik dat bakje in stap weet ik ietsje beter wat ik nodig heb. Zoals tijdens de zweethandjes van angst bij de start, het groeiende vertrouwen aan de top, en vervolgens de ontspanning tijdens het oogsten van doorleefde groei. Hoe ik ook zit in het bakje en waar ik ook ben in de cirkel van het rad, het is oké en het rad zal blijven draaien, dus draai maar mee.

Nu sta ik weer voor het rad. Terwijl het nog steeds geen kermis voor mij is, sta ik er met een goed gevulde rugzak. En weet ik dat dit rondje uiteindelijk ook weer voorbijgaat.