In een kleine grote wereld
Op zijn hurken plukt hij rustig alle steentjes uit de grond en zonder angst waggelt hij achter de ganzen aan. Met een grote glimlach zit hij in het golfkarretje met het stuur in zijn handen, herhalend loopt hij het trappetje op en af waarna hij vervolgens trots onze kant op kijkt. Met serieuze blik en volle focus giet hij zijn appelsap van de ene beker in de andere en hij kijkt gefascineerd naar de paddenstoelen op de vensterbank.
Nee, ik spreek hier niet van een uitzonderlijke date. Maar wel van een uitzonderlijke wereld, waarin er op een random woensdagochtend in november enorm veel avonturen zijn beleefd. Namelijk door het zoontje van een vriendin van mij. Met getuite lipjes en in zijn knalblauwe regenpak, Bergstein laarsjes en bivakmutsje op zijn kop, stapt hij steeds zelfstandiger de wereld in. Een wereld waarin er zoveel is te ontdekken, zonder er ook maar een euro aan uit te geven. Oké, los van die appelsap en koffietjes voor belachelijke Amsterdamse prijzen.
De stenen zijn obstakels die moeten worden verplaatst, zijn appelsap verandert opeens in een waterval en het lepeltje wordt zijn gereedschap. Als je je durft over te geven, en ik adviseer je dit te proberen, beweeg je al snel met hem mee. Een wereld waar het kleine opeens iets heel groots wordt. Waarbij je met je fantasie van niks iets maakt. Zijn blik wisselt af tussen ons en het avontuur, alsof hij ons bewust wil meenemen in zijn wereld, opzoek naar bevestiging dat ook wij zien wat hij ziet. Wij antwoorden braaf met veel te overdreven, ‘Wauws’ en ‘ooh wat mooi’. Maar na een aantal keer merk ik dat ik het zelf ook geloof, daadwerkelijk zie wat hij ziet. Ik voel minimalistische dankbaarheid. Minimalistisch omdat er zo weinig nodig is om samen te kunnen genieten. Dankbaar dat hij mij hieraan herinnert.
Dus daar loop ik dan. Springend in de plassen. Overwin mijn angst voor ganzen en zie hoe prachtig wit ze zijn. Bewonder de blauwe kleur van een grote ton, zie hoeveel verschillende kleuren steentjes er zijn en geen enkele hetzelfde is en fantaseer dat we met het golfkarretje de wijde wereld in rijden.
Wat als wij zijn speelse blik in het dagelijkse leven vaker inzetten? Speels om ons heen kijken, onze fantasie weer aanspreken. In plaats van groot denken, het klein houden en dichterbij onszelf blijven. Niet alleen heel klimaatvriendelijk, ook als snel overprikkeld persoon een haalbare activiteit. Door deze blik zie je op elke plek wel iets wat je kan ontdekken, waar je van kan leren, of wat je kan inspireren. Daarvoor hoef je niet naar de andere kant van de wereld, of elke week een bucketlistwaardige activiteit af te tikken.
Is het ‘t leren meekijken door de ogen van een kind of het herontdekken van je eigen innerlijke blik als kind? Want hoelang geleden het ook is geweest, ergens diep van binnen zit hij/zij/hen er nog. Je moet het durven ruimte te geven. En geloof mij, of je het nu doet door middel van het kind van je vrienden, een mindfulness training, een dure retraite of een andere bril opzetten en gewoon door je buurt gaan lopen, het effect is hetzelfde. Zo simpel kan het zijn. Zo werd een doorsnee woensdagochtend een minivakantie met wezenlijke belevenissen.
